گزارش نشست تخصصی مددکاری اجتماعی، مخاطرات شغلی و خودمراقبتی + تصاویر
در نشست تخصصی “مددکاری اجتماعی، مخاطرات شغلی و خودمراقبتی” که به همت انجمن مددکاران اجتماعی ایران برگزار شد موضوع فرسودگی شغلی در این حرفه و راهکارهای مقابله با آن مورد بحث و بررسی قرار گرفت.
در این نشست که با حضور جمعی از فعالان و دانشجویان مددکاری اجتماعی در محل خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد، دکتر حسن موسوی چلک، رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران با برشمردن شرایط ویژه حرفه‌های یاورانه در مواجهه با استرس‌های شغلی و موقعیت‌های دشوار بر اهمیت پرداختن بیشتر به مفهوم خودمراقبتی تاکید کرد و گفت: خودمراقبتی نه یک موضوع فرعی بلکه مسئولیت حرفه‌ای و اخلاقی است.
در ادامه حامد علمایی عضو هیات مدیره این انجمن سه سطح سیاستگذاری، سازمانی و فردی را در خودمراقبتی معرفی کرد و افزود: در سطح سیاستگذاری، قوانین و سیاستهای کلان ضامن خودمراقبتی مددکاران اجتماعی هستند و در سطح سازمانی، ابتکارات سازمان‌ها در گنجاندن برنامه‌های خودمراقبتی اولویت می‌یابد و در نهایت مددکاران اجتماعی در سطح فردی باید با فنون خودمراقبتی مسلط باشند.
این پژوهشگر حوزه خودمراقبتی بر این باور است که نبود خودمراقبتی در سطوح فوق به از دست رفتن توان همدلی، خروج از کار و در نهایت کاهش بهره‌وری و کاهش کیفیت خدمات ختم می‌شود.
نماینده فدراسیون جهانی مددکاری اجتماعی در سازمان ملل همچنین به شخصی‌سازی خودمراقبتی در سطح فردی اشاره داشت و اظهار داشت: خودمراقبتی باید به یک برنامه جامع و متوازن ختم شود که همه ابعاد زیستی فرد اعم از عاطفی، جسمانی، معنوی را در برگیرد.
علمایی تاکید کرد: این برنامه شخصی‌سازی‌شده باید به نحوی در زندگی شخصی و کاری تلفیق شود که به تعادل کار – زندگی ختم شود.
سخنران دیگر این برنامه، دکتر ایوب اسلامیان دکترای مددکاری اجتماعی، پژوهشگر و مدرس دانشگاه بود و سخنان خود را با این نکته آغاز کرد که: خودمراقبتی برای مددکاران اجتماعی نه عملی خودخواهانه بلکه ضرورتی است که مغفول مانده است.
مولف پروتکل خودمراقبتی در اورژانس اجتماعی بیان کرد: کارگزاران این حرفه به خاطر فشار بالای کاری، حجم بالای درخواست از آنها، محدودیت منابع، نبود سرپرست در حوزه خدمات اجتماعی، استرس‌های شغلی، ترومای نیابتی، پیچیدگی موقعیت‌ها و بار روانی تصمیم‌گیری و … در معرض فرسودگی شغلی هستند و همین مهم جانمایی خودمراقبتی را در دروس دانشگاهی، سیاست سازمان‌ها و گفتمان عمومی حوزه مددکاری اجتماعی به یک ضرورت تبدیل می‌کند.
این پژوهشگر اجتماعی همچنین لیستی از مخاطراتی که امنیت روانی و جسمی مددکاران اجتماعی را تهدید می‌کند ارائه کرد و افزود: از مددکاران اجتماعی به واسطه مداخله مستقیم در منزل و محیط زندگی مددجویان، دفاع از کودکان و افراد خشونت‌دیده، حضور در بلایای جمعی، کار با مراجعان اعصاب و روان و مداخله در خشونت‌های خانوادگی و … در موقعیت‌های ناامن قرار می‌گیرند. از این منظر علاوه بر آموزش مددکاران اجتماعی، لازم است تامین امنیت آنها در محیطهای کاری و به ویژه در اعزام‌ها و مداخلات سیار جدی گرفته شود.
در بخش انتهایی پرسش و پاسخهایی با موضوع بازگشت به ارزشهای بومی و بهره‌مندی از ادبیات غنی داخلی در پرداختن به مفهوم خودمراقبتی در حرفه‌های یاورانه اشاره شد.
روابط عمومی انجمن مددکاران اجتماعی ایران
تصاویر
.
.
.
.
.
.