پیام رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران برای نوروز ۱۴۰۳
به نام خدایی که در این نزدیکی است
«عید نوروز را با آرزوی گسترش صلح و دوستی در جهان آغاز کنیم».
نوروز امسال که مصادف با ماه مبارک رمضان نیز هست را مثل هر سال گرامی می دارم چون نشانه ای از قدرت خداوند و حامل پیام های زندگی، سرزندگی، شور و نشاط است. در ایام نه چندان دور، از ماه ها قبل از نوروز، روز ها را می شمردیم تا «عمو نوروز» بر کوبه درها بکوبد و شادی و نشاط را در زندگی مان جاری کند و یادمان بیاورد که زندگی جریان دارد و آنچه که می ماند انسانیت، مهربانی و دوستی است و به راستی که چه انتظار شیرینی بود. «نوروز گذشته» ما حامل پیام این شعر«حافظ» بود که:
“درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی بر کن که رنج بیشمار آرد”
نوروز همیشه حامل پیام صلح بود. «عمو نوروز» که می آمد قهرها تبدیل به آشتی ها می شد و صلح و صفا و صمیمیت بین خانواده ها، هم محله ای ها و مردم جاری می شد. همانگونه که «فردوسی» سروده بود که «مرا آشتی بهتر آید ز جنگ» یا « جز از آشتی ما نبینیم روی». این شعر «حافظ» ملکه ذهن ما بود و به دنبال بخشش و نیکو کاری بودیم:
«آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند؟
بر جای بدکاری چو من یک دم نکوکاری کند؟»
انجام «کار خیر» بی منت و بدون چشمداشت از قبل از نوروز شروع می شد و دستگیری از نیازمندان، بیماران و سالمندان نوروز را زیباتر هم می کرد و چه لذتی داشت آن روزها. «سعدی» هم به خوبی اشاره می کند که
«تو نیکی می کن و در دجله انداز
که ایزد در بیابانت دهد باز».
همچنین در جای دیگر تاکید می کند که
« خیر کن با خلق، بهر ایزدت
یا برای راحت جان خودت»
اما امروز در جهانی زندگی می‌کنیم که شاهد جنگ‌ها و خشونت‌های مختلف نسبت به مردم هستیم و از ظلم‌ها و استثمارهای مختلف می‌شنویم. به همین دلیل، صلح نیاز جامعه کنونی و آینده مشترک همه جوامع است و باید رقابت‌ها و دعواها به همکاری‌ها تبدیل شوند. بدون شک برای تحقق صلح، مشارکت همه مردم و ذی نفعان دارای اهمیت است که می‌تواند مسیر صلح را هموارتر و ادامه راه را پایدارتر کند. در مسیر مشارکت، لازم است از همه ظرفیت‌های موجود در هر جامعه ای اعم از دولتی و غیردولتی بویژه نهادهای آموزشی و فرهنگی، مردمی، تشکل‌های مدنی، انجمن‌ها، رسانه‌ها، نخبگان، مشاهیر و…. استفاده کرد. این شرایط کمک می‌کند تا تبعیض و ظلم کمرنگ‌تر شده و حقوق همه شهروندان در جامعه جهانی مورد توجه قرار گیرد. همچنین هزینه‌های اداره کشورها کمتر خواهد شد. افراد با تفاوت‌ها و تنوع زبان، دین، نژاد، رنگ و… می‌توانند با آرامش کنار هم باشند و ضمن احترام به حقوق همدیگر، زندگی با نشاطی را تجربه کنند. راه نجات جامعه جهانی از وضعیت کنونی تمرکز بر نهادینه کردن صلح است و باید تهدیدهایی که در این راه وجود دارد را شناخت و با تدابیر مناسب برای تبدیل آنها به فرصت‌ها برنامه‌ریزی کرد. تهدیدهایی از قبیل فقر، توسعه بی‌رویه و غیر معمول قدرت‌های نظامی و اعمال خشونت نسبت به کشورها و مردم ضعیف، نابرابری، تبعیض، نادیده گرفتن حقوق همه شهروندان و… می‌توانند برخی از این تهدیدها باشند.
براین باور هستم که «به زیستن اجتماعی» که هدف نهایی مددکاران اجتماعی است فقط از طریق ترویج صلح و نهادینه شدن آن، با همکاری همه ظرفیت‌ها میسرخواهد بود و آموزش، مهم‌ترین راه ارتقاء فرهنگ صلح در جامعه جهانی است که استمرار در این راه می‌تواند تاثیرگذار باشد تا از این طریق، جهانی شایسته انسان ها «بسازیم» نه این که منتظر باشیم تا «ساخته شود».
به قول دوست فرهیخته ام زنده یاد فرهود جلالی کندلوسی (به مازندرانی)
« مطّل نواش همین جوری خار بوو (منتظر نباش تا یک دفعه همه چیز خوب شود)
شاید کسی بیه ته غمخوار بوو (شاید کسی بیاید تا غمخوار شما شود)
مگه خدا نوته برار، ته حرکت (مگر خدا نفرموده است که برادر از تو حرکت)
تا نووئه نینه خیر و برکت (تا حرکت نباشد خیر و برکت نمی آید) ».
پس بیاییم زمان آغاز عید نوروز که «یا محول الحول و الاحوال» را می خوانیم، از صمیم قلب از خداوند بخواهیم به ما کمک کند تا در ساختن جامعه ای که در آن صلح و دوستی نهادینه باشد، بکوشیم.
عید نوروز را به همه مردم ایران به ویژه مددکاران اجتماعی و خانواده محترمشان تبریک گفته و آرزو می کنم در سال جدید “دعاهای مادر و پدر بدرقه زندگی تان باشد” که به واقع، عاملین صلح در خانواده هستند. انشاءالله!
سید حسن موسوی چلک- رییس انجمن مددکاران اجتماعی ایران
نوروز ۱۴۰۳
.
.
.
.
.
.